Obok głośnej sprawy Zatoki Puckiej toczą się także prace nad Planami Ochrony Obszarów Natura 2000 na Zalewie Wiślanym. Stowarzyszenie Armatorów Jachtowych reprezentują upoważnieni przez Radę Armatorską Krzysztof Kleniewski i Andrzej Różycki, którzy dzielą między siebie spotkania negocjacyjne.
Oto relacja z ostatniego spotkania:
W dniu 2 kwietnia 2014 r. wziąłem udział w ostatnim już spotkaniu konsultacyjnym „Projekty planów ochrony obszarów Natura 2000 w rejonie Zatoki Gdańskiej i Zalewu Wiślanego”. W tym dniu omawiane były tematy dotyczące Zalewu Wiślanego w grupie „Ptaki”.
Mottem spotkania była sentencja : „Qui tacet consetive videtur si loqui debuisset ac potuisset” (Kto milczy, okazuje zgodę, jeśli powinien i mógł mówić)
W konsultacji brało udział bardzo wielu przedstawicieli, w tym z Urzędu Morskiego (Dyrektor ), miejscowych rybaków, samorządu lokalnego (wiceburmistrz Tolkmicka), „Błękitnego Patrolu” WWF, itd. Oczywiście każdy mówił przede wszystkim w swoim imieniu, lobbing był widoczny – w dobrym tego słowa znaczeniu, bez przepychanek i kłótni – czemu zresztą dano wyraz już w podsumowaniu spotkania.
Przedstawiciele Instytutu Morskiego przedstawiali punkt po punkcie dostarczone uczestnikom opracowania (uprzednio opublikowane na stronie internetowej Instytutu). Z naszej strony wniosłem zastrzeżenia i uwagi do punktów 3.5, 4.15 oraz 6.1 przedstawionych projektów.
Projekt punktu 3.5 ograniczał się tylko do edukacji właścicieli jednostek pływających przepłukujących zbiorniki paliwowe oraz opróżniających zęzy, przy jednoczesnym nie ustosunkowaniu się do zrzutu fekaliów przez te same jednostki. Uznałem to za niewystarczające na akwenie o średniej głębokości 2,5 m – zwłaszcza przy dużej restrykcyjności projektu w innych punktach.
Projekt w punkcie 4.15 przewidywał w okresie 15.03-30.08 możliwość „uprawiania motorowych i niemotorowych sportów wodnych, w tym żeglarstwa, kajakarstwa morskiego, wind- i kitesurfingu, wyłącznie w odległości przynajmniej 300 m od linii szuwarów dla motorowych sportów wodnych, a 100 m od linii szuwarów dla nie-motorowych sportów wodnych. Postulowałem zmniejszenie tej drugiej granicy do 50 m. Tu nastąpiła wielowątkowa dyskusja, ponieważ lobby kajakarskie (już poczynione inwestycje w przystanie kajakarskie) postulowało zniesienie tej granicy do zera. Przedstawiciel Instytutu stwierdził, że muszą się zastanowić nad innym podziałem użytkowników wody. Motywował, że „niemotorowe” jest również uprawianie kitesurfingu, a ten sport w tym przypadku miałby znaczny wpływ na stanowiska lęgowe. Ponieważ dyskusja zakończyła się niejednoznacznie – napisałem maila do Instytutu doprecyzowującego moje (nasze) stanowisko – tj. uznanie proponowanej granicy 50 m również dla żeglarstwa. Wychodziłem z założenia, że punkt ten jest zredagowany nieprecyzyjnie, oraz że proponowana przez autorów granica 300 m jest zbyt restrykcyjna, niepotrzebnie zawęża np. możliwość halsowania przez jachty poruszające się po akwenie.
Projekt w punkcie 6.1. określa dla praktyki rybackiej ograniczenie połowu sieciami i sznurami haczykowymi do odległości minimum 500 m od zgrupowania ptaków (minimum 20 osobników), przy czym określanie tej odległości miałoby się odbywać przy pomocy radaru. Uznałem całość za bardzo nieżyciową (tutaj temat rozwinął dalej przedstawiciel rybaków), zaproponowałem dopisanie przynajmniej weryfikacji odległości przy pomocy również GPS.
Dostosowując się do schematu, że każdy przedstawiciel konsultowanej społeczności „pilnuje” swojego zakresu działalności – opisałem tylko te tematy, które mogą mieć wpływ na uprawianie żeglarstwa. Zakres poruszanych tematów był niezwykle szeroki, i w mojej opinii, dość rzetelnie przez strony omawiany.
Na koniec stwierdzono jeszcze potrzebę skonsultowania całego wypracowanego programu już bezpośrednio i tylko z przedstawicielami samorządów lokalnych. W większości to samorządy lokalne będą odpowiedzialne za realizację programu jako całości, a niestety brali znikomy udział w konsultacjach.
Andrzej Różycki
MATERIAŁY INSTYTUTU MORSKIEGO NA TEN TEMAT SĄ DO POBRANIA TUTAJ
