Stowarzyszenie Armatorów Jachtowych wystąpiło do Ministerstwa Sportu i Turystyki z uwagami do projektu Ustawy Gdańsk, dn.20 marca 2009 r.
Ministerstwo Sportu i Turystyki ul. Senatorska 14 00-921 Warszawa
WNIOSEK
W związku z ogłoszeniem w Biuletynie Informacji Publicznej projektu ustawy o sporcie z 05.03.2009 r. Rada Armatorska Stowarzyszenia Armatorów Jachtowych wykonując swoje statutowe zadania składa wniosek o uwzględnienie załączonych uwag i zmianę projektowanego art. 59 z uwzględnieniem proponowanych rozwiązań.
UZASADNIENIE: Po dokładnej analizie zapisów przedstawionych w projekcie zgłaszamy generalną uwagę, która w naszej ocenie wymaga dokonania zmian projektu. Obecne brzmienie projektowanego artykułu 59 zawiera w naszej ocenie liczne błędy dyskwalifikujące możliwość jego zamieszczenia w ustawie. Szczegółowe krytyczne uwagi przedstawiamy w dalszej części uzasadnienia. Jednocześnie budzi nasze zdumienie fakt, iż obecnie projektowana treść art. 59 odbiega znacząco od uznanego przez nas za trafne uzasadnienia do projektowanej ustawy. Wymowa regulacji art. 59 stoi w jawnej sprzeczności z duchem założeń oraz uzasadnieniem jakie przekazali projektodawcy. Co więcej przyjęte w projekcie rozwiązanie, w naszej ocenie, stanowi próbę ucieczki od merytorycznego rozstrzygnięcia niezgodności jakie zostały podniesione przez Rzecznika Praw Obywatelskich w jego wystąpieniu generalnym do Ministra Sportu i Turystyki RPO-540457-XIX/06/KS z 22 sierpnia 2008 r. Nadto zastanawiające jest lakoniczne odniesienie się projektodawców w uzasadnieniu do konieczności ustanowienia art. 59 a tym samym zaliczenia żeglarstwa do sportów niebezpiecznych na równi jedynie ze strzelectwem. Natomiast niespójny i niekonsekwentny sposób budowy art. 59 w projektowanym brzmieniu każe nam mocno się zastanowić nad projektodawcą treści.
Szczególnie krytycznie zmuszeni jesteśmy odnieść się do projektu wprowadzenia art. 37 a w ustawie o żegludze śródlądowej. Za niewłaściwe uznajemy umieszczenie tak skonstruowanego artykułu w proponowanym miejscu. Rozbije on spójność istniejącej ustawy pogarszając jej jakość. Jako zbędne uważamy narzucanie konieczności znajomości zasad żeglarstwa dla wszystkich uprawiających turystykę i sporty wodne. Wystarczy obowiązkowa znajomość przepisów powszechnych w zakresie żeglugi po drogach wodnych. Zbędnym w naszej ocenie jest również zapis o konieczności przestrzegania zasad bezpieczeństwa jeśli nie można ich w jakiś szczegółowy sposób zdefiniować a jesteśmy pewni, co we wcześniejszej korespondencji wykazaliśmy, że minister odpowiadający za transport nie będzie w stanie przewidzieć wszystkich okoliczności. Wydaje nam się również iż jest oczywistym, że każdy uprawia turystykę i sporty na własny koszt, ryzyko i odpowiedzialność! Zapisy projektowanych ustępów 3 i 4 rażą brakiem konsekwencji i narażają ustawę na zarzut niezgodności konstytucyjnej. Co więcej stworzenie zapisów ustępu 5 nie powinno mieć miejsca w przypadku przygotowania projektu przez legislatorów gdyż nie będzie możliwe wydanie aktu wykonawczego w zgodności z Konstytucją. Pozostawienie zapisów w brzmieniu zgodnym z projektem może rodzić uzasadnione podejrzenia o preferowaniu rozwoju turystyki w wybranych rejonach kraju kosztem innych np. Mazur jak również może rodzić wrażenie, iż ustawodawca preferuje rozwój turystyki, sportu i rekreacji mniej przyjaznej środowisku (nieuzasadnione restrykcje dla uprawiania żeglarstwa w stosunku do żeglugi na łodziach z napędem spalinowym). Nadto ustanowienie zapisów jak w projektowanym brzmieniu ustanowi monopol egzaminacyjno –szkoleniowy polskich związków sportowych czemu stanowczo się sprzeciwiamy. Co więcej proponowane zapisy nie mają uzasadnienia w świetle dalej przedstawionych przez nas propozycji. Wyżej przedstawione argumenty nie pozwalają zgodnie z zasadami logicznego rozumowania uzasadnić istnienia w obecnym brzmieniu projektowanego art. 59. Nasze stanowisko potwierdzają dotychczasowe prace w tym zakresie. W pracach nad rozporządzeniem dot. prowadzenia statków do uprawiania żeglarstwa próbowano umieścić zapisy w zakresie bezpieczeństwa. Brak potrzeby umieszczania takich regulacji sygnalizowaliśmy w naszym piśmie z 23.09.2008 r. Nie ma potrzeby zapisywania w ustawie obowiązku przestrzegania powszechnie obowiązujących przepisów. Wsparciem dla naszego stanowiska jest pismo o sygnaturze RCL. 142 – 1058/08 z dn. 01.10.2008 r. skierowane przez dr. Jacka Krawczyka Wiceprezesa Rządowego Centrum Legislacyjnego do Ministra Mirosława Drzewieckiego. Podkreśla się tam, że: „Zasady bezpieczeństwa żeglugi na wodach śródlądowych i wodach morskich, a także wymagania techniczne statków oraz wymagania co do ich wyposażenia w środki bezpieczeństwa, odnoszące się także do statków przeznaczonych do uprawiania sportu lub rekreacji, zostały określone w ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz.U. z 2006 r. Nr 123, poz, 857, z późn. zm.), w ustawie z dnia 18 września 2001 r. – Kodeks morski (Dz.U. Nr 138, poz. 1545, z późn. zm.) oraz w aktach wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, w tym przede wszystkim w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie przepisów żeglugowych na śródlądowych drogach wodnych (Dz.U. Nr 212, poz. 2072). Zatem regulacje dotyczące zasad bezpieczeństwa przy uprawianiu żeglarstwa powinny mieć charakter uzupełniający w stosunku do ww. przepisów, rozszerzając je o normy zachowania wynikające ze szczególnej specyfiki tej formy sportu i rekreacji.”
Przyjmując za usprawiedliwioną konieczność ingerencji ustawodawcy w przypadku określenia ram reglamentacji dla uprawiania turystyki, sportu i rekreacji na statkach mogących realnie oddziaływać na bezpieczeństwo żeglugi uznajemy, że potencjalnie realne niebezpieczeństwo w żegludze może powodować jedynie uprawianie turystyki, sportów i rekreacji na statkach o napędzie mechanicznym o łącznej mocy silników powyżej 75 kW. Takie ustawienie przez nas granicy wynika z wieloletnich doświadczeń żeglugowych, analizy praw fizyki oraz analizy dotychczasowych zapisów ustawy o żegludze śródlądowej oraz proponowanych zapisów art. 59. Dlatego też uważamy, że art. 59 winien przyjąć następujące brzmienie:
Art. 59 W ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 857 oraz z 2007 r. Nr 123, poz. 846 i Nr 176, poz. 1238) wprowadza się następujące zmiany: 1) art. 19 ust. 2 otrzymuje brzmienie: „ 2. Rejestr statków przeznaczonych do uprawiania sportu lub rekreacji prowadzi właściwy polski związek sportowy w rozumieniu ustawy z dnia … 2009 r. o sporcie (Dz. U. … Nr …, poz. …).”; 2) art. 24 a otrzymuje brzmienie: „ Art. 24a. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia, tryb rejestracji statków przeznaczonych do uprawiania sportu lub rekreacji, wzory ksiąg rejestrowych i dokumentów rejestracyjnych.”; 3) art. 35 ust. 2 w punkcie 3 kropkę zastępuje się średnikiem; 4) art. 35 ust. 2 dodaje się punkt 4 w brzmieniu: „ 4) patent sportowy uprawniający do prowadzenia statku używanego wyłącznie do uprawiania spotu i rekreacji.”; 4) art. 35 ust. 7 otrzymuje brzmienie: „ 7. Przepisów ust. 1-6 dotyczących kwalifikacji załóg nie stosuje się do załogi statku używanego wyłącznie do uprawiania sportu i rekreacji za wyjątkiem statków o napędzie mechanicznym o mocy silników powyżej 75 kW.”; 5) w art. 36 dodaje się ustęp 4 w brzmieniu: „ 4. Przepisów ust. 1 pkt. 2 i 3 dotyczących stanu zdrowia i stażu nie stosuje się do osób ubiegających się o patent, o którym mowa w art. 35 ust. 2 pkt. 4”;
Wprowadzenie art. 59 w proponowanym wyżej brzmieniu wypełnia przesłankę nakazującą poddać niezbędnej regulacji i kontroli prowadzenie żeglugi na statkach mogących stanowić realne zagrożenie dla żeglugi oraz jednocześnie wypełnia postulaty środowiska żeglarzy, które znalazły uznanie u Rzecznika Praw Obywatelskich a jednocześnie odpowiadają w pełni założeniom i duchowi uzasadnienia ustawy o sporcie. Wprowadzenie w życie naszej propozycji spowoduje, że szkolenia nie będą obowiązkowe, a jedynie niezbędne będzie zdanie egzaminu przed komisją spełniając wymagania egzaminacyjne ustalone przez ministra do spraw transportu w rozporządzeniu wydanym na podstawie już obowiązujących przepisów art. 37 ustawy o żegludze śródlądowej. Co więcej uzyskane certyfikaty kompetencji będą miały charakter certyfikatów państwowych. Jednocześnie sprawy regulacji przekazane zostaną do zakresu kompetencji ministra transportu, który całościowo odpowiada za regulacje dotyczące bezpieczeństwa żeglugi co odpowiada przesłance spójności systemu prawa. Nie wydaje się nam koniecznym, aby minister odpowiedzialny za kulturę fizyczną był niezbędny przy konsultacjach zasad bezpieczeństwa żeglugi.
Dlatego też mając na uwadze, iż turystykę, sporty i rekreację również na wodzie każdy z obywateli uprawia na własne ryzyko i odpowiedzialność oraz uwzględniając konieczność przestrzegania zasady proporcjonalności ustanowionej w art. 31 ust. 3 Konstytucji wnosimy o zmianę projektu. Jednocześnie ze względu na wagę przedmiotowego aktu i spodziewane dalsze prace nad projektem przesyłamy w załączeniu nasze zgłoszenie zainteresowania pracami nad projektem ustawy o sporcie zgodnie z wymogami ustawy o lobbingu. Jednocześnie prosimy odnotować nasz aktualny adres e-mail: info@saj.org.pl
Łącząc wyrazy szacunku w imieniu Rady Armatorskiej
Do wiadomości: